Προάγουν το αντί, γιατί υπάρχει το….μαντρί!

Γράφει ο Θόδωρος Μεχλιζόγλου  (πολιτικός αναλυτής) 

Τις τελευταίες μέρες γίναμε εκ’ νέου μάρτυρες μιας ακόμα παράστασης, που ενώ ξεκίνησε από τελείως διαφορετική αφετηρία, κάποιοι είδαν ότι τραβάει και φυσικά τη συντηρούν. Γίναμε μάρτυρες του αντί, αυτού που ουσιαστικά χρησιμοποιεί χρόνια τώρα το πολιτικό σύστημα, για να επιβιώνει διαχρονικά. 

Μπήκε λοιπόν στο πεδίο της αντιπαράθεσης η Σταλινο-Χιτλερική διαμάχη και η αντιπαράθεση για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. «Όλα τα χε η Μαριορή, ο φερετζές της έλλειπε». Έλα όμως που ο φερετζές τους βολεύει. Διότι το αντι-φασίστας, αντι-κομμουνιστής κι οτιδήποτε αντί, γεννά αντι-παλότητα. Κι αυτό είναι το βασικό συστατικό της «επιτυχίας» για τα κομματικά επιτελεία. Βάλαμε και το «σφαγιόμετρο» στη συζήτηση. Ναι γιατί σε οτιδήποτε κακό συμβαίνει μπαίνει κι ένα μέτρο. Ποιος έσφαξε περισσότερους; Και ποια τα κίνητρα; Ποιες οι προθέσεις; Λες και υπάρχουν αγνές προθέσεις, όταν κάποιος από τη θέση του ισχυρού, σφάζει τον ανήμπορο να αντιδράσει; 

Και μην πει κάποιος, για ελαφρυντικά, διότι δεν έχουμε μια δολοφονία με την οποία θα ασχοληθεί ένα δικαστήριο για να αποφανθεί, αν υπάρχουν ή όχι. Μιλάμε για ομαδικές διώξεις, δολοφονίες και εξαφανίσεις ανθρώπων. 

Φτάνει πια με τις αστείες δικαιολογίες, όταν είναι να καλύψουμε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτές του ΝΑΤΟ που όταν σκοτώνει χιλιάδες αμάχους είναι «παράπλευρες απώλειες»

Το ζήτημα εδώ όμως είναι άλλο. Ότι υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που δέχονται να μπουν σε αυτή την αστεία αντιπαράθεση, ποτισμένοι πότε με τα διχαστικά ψευτοϊδεολογήματα του παρελθόντος και άλλοι με κριτήρια κομματικής «τύφλωσης». Δεν διδαχθήκαμε τίποτα από εμφυλιακές, μετεμφυλιακές και άλλες τέτοιες παρόμοιες καταστάσεις που τόσα δεινά έφεραν στον τόπο. Δεν διδαχθήκαμε τίποτα από τα μπλε και τα πράσινα καφενεία, των οποίων τα αποτελέσματα τα είδαμε και τα βλέπουμε. Τα ζούμε. Και είναι έτοιμοι πολλοί από τους συμπολίτες μας που κατηγορούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, να πάνε τη μία φορά που τους δίνουν τη δυνατότητα να «μιλήσουν» κάθε 3-4 χρόνια, διότι έτσι αντιλαμβάνονται τα κόμματα που ψηφίζουν τη Δημοκρατία, να επιλέξουν και οι ίδιοι τα καθεστωτικά κόμματα που εξυπηρετούν τους ντόπιους και ξένους ολιγάρχες. Να επιλέξουν δηλαδή ανάμεσα στους υπηρέτες του συστήματος, όχι τον πιο ικανό, αλλά αυτόν που θεωρούν λιγότερο ανίκανο και λιγότερο υποτακτικό, για να μην πω λιγότερο δωσίλογο, την εποχή που διανύουμε !

Κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από την αντιπαράθεση μεταξύ τους, όταν διαπληκτίζονται για το ποιος έχει κόψει περισσότερο τις συντάξεις και τους μισθούς, σε ποια περίοδο είχαμε μεγαλύτερη διόγκωση του χρέους, μέχρι και με ποιου τη διακυβέρνηση καήκαν λιγότερα δάση. Φτάσαμε στο σημείο να ακούγονται στη Βουλή ονόματα μεγαλοεπιχειρηματιών και να διαπληκτίζονται, υπερασπιζόμενοι πότε τον έναν και πότε τον άλλον ουσιαστικά. Η επιτομή της «εσχατιάς» για το πολιτικό σκηνικό της Χώρας. 

Κι έτσι «τυψλωμένοι» από αντιπαλότητα και εν μέσω συνθημάτων, αφού το «προγραμμα» τους είναι ένα και μοναδικό.(ότι προβλέπουν τα μνημόνια  από τις δανειακές συμβάσεις), με λίγο από υποσχέσεις για «ανάπτυξη» κι «αόρατες» επένδυσεις που ποτέ δεν υπάρχουν οι εξηγήσεις για το πως, θα φτάσουν στις κάλπες. 

Και έτσι το «μαντρί», θα έχει τις λιγότερες απώλειες σε «αμνοερίφια» κι άλλη μια φορά θα έχουν επικρατήσει, έστω και με απώλειες αλλά και συνεργασίες που τώρα φαντάζουν απίθανες, οι υπηρέτες του φαύλου ανακυκλούμενου συστήματος. 

Γι αυτό και είναι καιρός αδέρφια να πάψουμε να αληθωρίζουμε δεξιά και αριστερά και να κοιτάξουμε μπροστά. Έχει ανηφόρα, αλλά αν δεν τη διαβούμε, δεν θα φτάσουμε ποτέ στην κορυφή!