Γράφει ο Θόδωρος Μεχλιζόγλου ( Πολιτικός – Οικονομικός Αναλυτής )
Πολλοί φίλοι και γνωστοί, βλέποντας ότι κατά καιρούς συμμετέχω σε προσπάθειες πρωτοεμφανιζόμενων κομμάτων, τα οποία διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή, με ρωτούν αν έχω την πεποίθηση ότι θα έρθει η ρήξη και η ανατροπή, δηλαδή το ζητούμενο για την σωτηρία της Χώρας μέσω του κοινοβουλευτισμού.
Βέβαια η απάντηση σε αυτό είναι απλή : Φυσικά και όχι και ειδικά με το παρόν κονοβουλευτικό σύστημα και την κατ’ επίφαση δημοκρατία που υπάρχει στον τόπο. Αλλά ακόμα και με ριζικές αλλαγές στο Σύνταγμα πάλι κανείς δεν εγγυάται ότι θα υπάρξει η λύση μέσω του κοινοβουλίου.
Το λεγόμενο σύστημα και οι βαθιές ρίζες του δύσκολα μπορεί να ζεριζωθεί με βελούδινες μεθόδους. Κι επειδή δεν μασάω τα λόγια μου, παραπέμπω στον μεγαλύτερο θεωρητικό της αναρχίας Μιχαήλ Μπακούκιν που μίλησε για «Μια υγιή και γόνιμη καταστροφή που από αυτήν και διαμέσου αυτής δημιουργούνται και γεννιούνται νέοι κόσμοι» .
Τώρα βέβαια θα με ρωτήσει κάποιος ξέροντας τις πολιτικές μου πεποιθήσεις γιατί επικαλούμαι τα λόγια ενός αναρχικού. Διότι απλά δεν πρέπει να φοράμε ιδεολογικές παρωπίδες και θα πρέπει ανάλογα με την εποχή και την περίσταση να βλέπουμε πάντα ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε για την επίτευξη του ζητούμενου σε κάθε περίπτωση.
Σίγουρα και όσο δεν συμβαίνει κάτι σε επίπεδο λαϊκής αντίδρασης θα θέλαμε να υπάρχουν έστω κάποιες φωνές αντίδρασης εντός του κοινοβουλίου διότι αλλιώς θα αποστασιοποιηθούμε, θα κάτσουμε σε μία γωνία και θα αναμένουμε το μοιραίο.
Άλλο όμως αυτό κι άλλο αν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει κάποια ριζική αλλαγή μέσω αυτού. Κι αυτό γιατί ακόμα και το γεγονός της προβολής και των απολαβών όσων εισέρχονται στο κοινοβούλιο, από μόνο του σε ένα λαό όπως ο Ελληνικός και με τη νοοτροπία του βολέματος και της αρπαχτής, καθιστά όνειρο θερινής νυντός τις μεγάλες αλλαγές μέσω του κοινοβουλίου.
Όταν σε κόμματα που δεν έχουν εισέλθει ακόμη στο κοινοβούλιο βλέπεις στο εσωτερικό τους να επικρατεί το κηνύγι της καρέκλας, του βολέματος, της ρουφιανιάς, της αναξιοκρατίας, της οκογενειοκρατίας κ.λ.π., τη στιγμή που το ίδιο κόμμα διακηρύτει τα ακριβώς αντίθετα, τι μπορείς να ελπίζεις ότι θα συμβεί αν ποτέ ποτέ αναλάβει τις τύχες της Χώρας; Πόσο φυσιολογικό και νορμάλ είναι να ακούς να λέγεται ότι είμαστε το νέο και το διαφορετικό κι όταν θίγεις τα όργια που βλέπεις στις εσωκομματικές διαδικασίες να ακούς το αμίμητο «έλα μωρέ, αυτά παντού γίνονται» ;;;
Απλώς κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μονολογείς «τελικά ρε φίλε πιάστηκες μεγάλος μ@λ@κ@ς για ακόμα μία φορά».
Πατριωτική Αφύπνιση 